Текст 167

Текст 167 #

दूराद् अदर्शि पुरुषोत्तम-वक्त्र-चन्द्रो भ्राजद्-विशाल-नयनो मणि-पुण्ड्र-भालः ।
स्निग्धाभ्र-कान्तिर् अरुणाधर-दीप्ति-रम्योऽ शेष-प्रसाद-विकसत्-स्मित-चन्द्रिकाढ्यः ॥ १६७ ॥
дӯрд адари пурушоттама-вактра-чандро бхрджад-вила-найано маи-пура-бхла
снигдхбхра-кнтир арудхара-дӣпти-рамйо ’еша-прасда-викасат-смита-чандрикхйа

Я издали узрел луноподобный лик безукоризненного Властелина Мира. Широко раскрытые глаза Его благим светились светом. Лоб был украшан знаком тилаки из самоцветов. Цветом тела был похожий Он на грозовую тучу. Взора я не мог отвесть от губ Его оттенка утренней зарницы. Лунными лучами Божия переливалася улыбка, затеняя благообразье мира.